Wat een held!

We hebben het gedaan, Jeroen en ik; op de fiets naar Lunteren en terug. De heenreis deden we het eerste stuk met de trein, om vervolgens vanaf station Amersfoort dertig kilometer naar Lunteren te fietsen. Een prachtige route over landelijke weggetjes, tussen kippen en koeien (als je door Nederland fietst krijg je een beetje een beeld waar al ons eten vandaan komt. Reed ik in het Westland al door het groentetuintje van de Albert Heijn, nu kwamen we vooral de kippenboerderijen tegen). Op veel plekken hadden particulieren picknickplaatsen gemaakt voor fietsende voorbijgangers. Heel lief. En soms was er dan ook opeens een koffieschenkerij voor een lekkere stop. Het enige nadeel in dit achterland van Amersfoort is dat ze er rijden als Fransen. Snelheden van 90-100 kilometer per uur zijn geen uitzondering op de kleine landweggetjes hier.

Het was een koude dag dinsdag, maar de voorspellingen voor woensdag waren zeer goed. Dat bleek. Na een gezellige avond bij opa en oma en een heerlijke nachtrust werden we wakker met een strakblauwe hemel en de eerste zonnestralen over opa's bloementuin. We vertrokken vroeg; na een genoeglijk ontbijtje zaten we om kwart over negen op de fiets. Tijdens het ritje met Ans had ik gemerkt hoezeer we het overzicht over de route misten in onbekende gebieden, dus nu had ik me een kaart aangeschaft. Maar dan nog...ik vond het een heel gedoe om steeds weer te kijken waar we naartoe moesten. Inmiddels heb ik ook een app op mijn telefoon, maar nog geen houdertje aan mijn stuur. En eigenlijk wil ik een routeplanner à la TomTom, die me gewoon vertelt hoe ik moet fietsen. Als iemand tips heeft voor zoiets, graag!

De terugreis was een uitdaging. Ongeveer 50 kilometer zou het zijn, zo had ik gezien op internet. Het werden er uiteindelijk ruim 65. En dat is niet niks voor een ongetrainde twaalfjarige. Maar hij heeft zich kranig geweerd. Grote delen van de tocht bracht hij zingend op zijn fiets door, intussen rondkijkend en genieten van de rust en de ruimte (daarbij daalde overigens het tempo meestal wel enorm). Toch hebben we ook momenten van grote wanhoop gekend ("Mam, ik ga dit nooit redden" tot aan "Ik verzet geen stap meer" op 600 meter voor de finish). En iedere keer kwamen we er wel weer uit: "Oké, ik heb bedacht dat moeheid tussen je oren zit", om vervolgens weg te spurten in een tempo dat ik niet kon bijhouden. Míjn grote wanhoop kwam in de bossen bij Soest, waar ik plotseling Jeroen kwijt was. Hij zonder telefoon, ik met eentje die bijna leeg was. Dat werd even heel spannend. Gelukkig ging Jeroen snel tot actie over en schoot iemand aan die mij belde (na overigens eerst afgewezen te zijn door een ouder echtpaar). En toen was het nog moeilijk ze terug te vinden, maar het is gelukt. Dat was wel even zweten voor moeder.

Uiteindelijk kwamen we om 17.15 uur moe en verbrand aan bij de La Place in Laren, waar we samen met Daan heerlijk hebben gegeten. Toen was de batterij weer voldoende opgeladen voor de laatste paar kilometer. Met ruim 66 kilometer op de teller kwamen we thuis aan.

NB. Ik heb inmiddels geregeld dat je ook de blog per email kunt ontvangen. Aanmelden kan hieronder.