Waar ik vroeger altijd wel een innerlijke zekerheid vond rondom het opvoeden van mijn kinderen, vind ik het nu - als alleenstaande ouder met kinderen in de leeftijd tussen de veertien en de zeventien - soms knap lastig om mijn weg te zoeken. En daarin ben ik de enige niet; laatst ontmoette ik op een feestje verschillende ouders van puberkinderen en iedereen had wel op de een of andere manier 'gedoe' en onzekerheden over 'hoe om te gaan met'. Dus lees ik nu voor het eerst van mijn leven opvoedboeken (ik vond een hele plank in de bibliotheek) en dat is helemaal zo gek nog niet. Ik heb immers geen andere referentie dan hoe ik zelf ben opgevoed en mijn gezonde verstand. En die boeken zetten me wel aan het denken over hoe ik het doe en heb gedaan.
Onlangs kreeg ik van iemand de tip om het boek Puberteit van Jeanne Meijs te lezen. Ik had nog nooit van deze schrijfster gehoord. Jammer, want het is een prachtig boek en wat mij betreft een aanrader voor ouders van puberkinderen. Het gedachtengoed van Jeanne Meijs is geworteld in de antroposofie, maar het is zo helder, duidelijk en liefdevol geschreven, zonder oordelen en dogma's dat het wat mij betreft voor ouders van alle gezindten een prettig boek is. Ik heb menigmaal een traantje weggepinkt, ook omdat haar verhalen raken aan de weg die ik zelf gegaan ben op zoek naar volwassenheid.
De laatste maanden denk ik vaak aan deze periode als 'een tunnel waar we samen doorheen moeten'. Jeanne Meijs spreekt van een sluis, een prachtige metafoor die verbeeldt hoe de puberteit een periode van loslaten kent (door de sluisdeur), een periode van voorbereiden op de nieuwe toekomst (in de sluis) en een periode van 'uitvaren' (weer door de sluisdeur, het eigen leven tegemoet). Met veel liefde en compassie beschrijft ze de uitdagingen voor ouders en kinderen, de soms noodzakelijke 'dwalingen' ) en wat we kunnen doen voor onze kinderen en onszelf om hen 'het smalle pad naar innerlijke vrijheid' te laten gaan. Geen valse sentimenten in dit boek over hoe het vroeger beter was, dat werkende ouders slecht zijn voor kinderen of dat het digitale tijdperk de bron is van alle ellende. Integendeel, Jeanne Meijs neemt de huidige maatschappij als uitgangspunt om vervolgens te bespreken hoe we gegeven die situatie onze kinderen kunnen faciliteren in deze fase van hun leven.
Wat ik fijn vind is dat de schrijfster heel helder is over de zaken die je richting je kinderen kunt doen en bespreken, maar ook over datgene waar je zelf mee te dealen hebt. Het riep bij mij de herinnering op hoe ik hoorde op de 25-jarige bruiloft van mijn ouders dat ze 's avonds in bed zo gehuild hadden toen ik -hun oudste- op kamers ging. Pas toen besefte ik hoe moeilijk dat voor hen moest zijn geweest. Ik die voorlopig nog vanuit huis zou studeren, maar die plots bedacht dat ik op kamers wilde. Ze hadden me gesteund en met me gezorgd dat ik op een goede plek kon beginnen met mijn zelfstandig leven. Van hun moeite en verdriet wist ik niets. Voor mij hadden ze vrolijk op de kade gestaan, zwaaiend toen ik door die tweede sluisdeur ging. Een grootse daad voor mijn smalle pad...waar ik nu nog in liefde en dankbaarheid op terug kan kijken.
