Gisteren ben ik van Bussum naar Baarn gelopen, een prachtige wandeling over bos en heide. Nu kom ik regelmatig in Baarn, maar lopend was ik er nog niet eerder naartoe gegaan. Ik was het ook helemaal niet van plan, maar eenmaal onderweg besloot ik dat ik beter vooruit kon blijven gaan dan terug te keren. Het kwam zo. Iemand die vorige week begon aan een voetreis van Alkmaar naar Rome, deed ook Bussum aan. Ik was benieuwd hoe het met haar ging en wilde graag meer horen over het hoe en waarom van zo'n groot avontuur, dus ik besloot een stukje met haar op te lopen. Het werd de hele tocht van die dag.
Bijzonder vind ik dat het perspectief echt uitmaakt. Ik zou vermoedelijk nooit schrijven over een dagje van Bussum naar Baarn als het niet was in het perspectief van die reis naar Rome. Al lopend zag ik het voor me. Dit gaat helemaal dóór, eerst door Nederland, dan verder Europa in, de Alpen over en dan door Italië naar Rome. In oktober (!) verwacht ze er aan te komen. "Ik wil me daar helemaal niet mee bezig houden", zei ze op mijn vragen, "maar juist met mijn aandacht in het hier en nu zijn, hier met jou in de bossen onderweg". Nu was dat op zich heel plezierig, we hadden een gezellig dagje, keuvelend over allerlei zaken die ons bezighouden. En uiteindelijk op een terras, met zere voeten en moeie benen, was ik heel tevreden over die dag.
Maar toch...de gedachte dat je ook gewoon door kunt lopen naar Rome. Elke dag, stap voor stap. Dat je niet weet wat je tegen gaat komen, hoe het gaat zijn, en vooral hoe het effect op jou zal hebben. Een hele zomer lopen, gewoon doorlopen. Dat resoneert nog na in mijn gemoed. Ik vind het een moedig avontuur en ik was blij dat ik er een dagje bij mocht aanhaken.
 |
| Selfie onderweg |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten