Je gedragen voelen

Afgelopen vrijdag had ik een teamoverleg met een aantal collega's. Op een gegeven moment werd de vraag gesteld wat we van elkaar nodig hebben om de gestelde doelen voor de komende jaren te behalen. Iemand zei: “wat ik van jullie nodig heb, dat krijg ik al, ik kan niet nog iets nieuws verzinnen”. En eigenlijk was dat voor ons allen zo. We spraken over je “gedragen voelen door de groep”, iets wat we allemaal herkenden. Maar wat is dat dan? Ik heb me de laatste jaren heel vaak gedragen gevoeld door de mensen om me heen. Het is een heel veilig gevoel dat verder reikt dan zorgzaamheid ervaren. Je kunt ook niet iemand dragen (en als het wel kan betwijfel ik of je het zou moeten willen), maar je kunt je wel gedragen voelen door de mensen om je heen.

Wat een beetje tricky is met zorgzaamheid is dat het over je grenzen kan gaan. Zorgzame mensen maken me soms ook een beetje benauwd. Je krijgt niet altijd wat je wilt of nodig hebt. Dus is het een dun lijntje tussen zorgzaam zijn en ruimte laten aan de ander om aan te geven wat er nodig is. Dat is niet altijd makkelijk want dan komen er zaken als valse bescheidenheid of niet lastig willen zijn. Daarin is zorgzaamheid tweerichtingsverkeer, het vraagt ook helderheid en oprechtheid van de ontvanger, om te zorgen dat je krijgt wat je nodig hebt. En om nee te zeggen als je niet krijgt waar je behoefte aan hebt. Ik heb daarin mijn weg wel moeten zoeken.

Toen Wim - mijn man -  ziek werd aten we elke dag zelfgemaakte soep bij de lunch om te zorgen dat hij zoveel mogelijk groenten binnenkreeg. Een vriendinnetje bood aan  om eenmaal per week een pan soep voor ons te maken. "Nee, niet nodig", zei ik op mijn automatische piloot. Gelukkig ging zij te raden bij een andere vriendin en die opperde om het concreter te maken. "Je bent op woensdag vrij, bied gewoon aan om woensdag soep voor haar te koken." En zo geschiedde, ik zei "ja" tegen het concrete aanbod en vanaf die dag aten wij elke woensdag haar zelfgemaakte gezonde soepen. Dat hebben we 2,5 jaar zo volgehouden. Toen Wim stierf zei ze, "ik zorg dat er 's avonds eten is, dan hoeven jullie je daar niet druk over te maken" en  ze formeerde een team van vrouwen die om de beurten voor ons kookten. Het was net de vijf broden en twee vissen uit de Bijbel; wie er ook waren, er was altijd genoeg en het was elke avond weer heerlijk. Op een dag bedankte ik een van mijn vriendinnen voor de maaltijd, waarop ze zei: "maar dit doen we niet alleen voor jou, dit doen we ook voor onszelf" en ik begreep dat mijn bereidheid om te ontvangen ook voor hen iets mogelijk maakte in de verwerking van hun verdriet. Na twee weken ging ik op vakantie, maar toen we terugkwamen ging mijn vriendin weer verder met soep koken. Elke week, zodat ik een dag per week niet hoefde te koken. 

Na twee jaar dacht ik dat het zo niet langer kon, dus ik vertelde mijn vriendin dat we maar moesten stoppen met die soep en dat ik nu wel weer op mijn eigen benen kon staan. "was jij niet ontzettend moe?", vroeg ze me. "Zal ik morgen maar gewoon een lekker pan erwtensoep brengen?" En zo gingen we door, tot het zomervakantie werd en we stopten. Gewoon, omdat het toen wel echt klaar was.  

Ik schrijf dit verhaal omdat ik me daarin zo waanzinnig gedragen heb gevoeld. Omdat het over een hele praktische vorm van zorgzaamheid gaat, en omdat het voor mij toch nog moeilijk was om er zomaar "ja" tegen te zeggen. En zoals mijn vriendin het zo mooi al zei, het was niet alleen voor mij. Het heeft ons allemaal veel gegeven.