Ik zou nog een keertje schrijven over die 40 dagen van het wandelen. Waarom nou 40 dagen? Nou, die heb ik niet zelf bedacht. Het komt van een werkvorm die we vaak gebruiken in trainingen; het 40-dagen experiment. Het komt erop neer dat je een structuur bedenkt die je helpt om iets nieuws te laten inslijten in je hersenen. Een nieuwe groef in je grammofoonplaat van gewoontes en gedrag. Dat die zenuwbanen in je hersenen een nieuw paadje gaan vormen en blijkbaar is er veertig dagen voor nodig om te zorgen dat het een beetje ingesleten raakt. Dat het een gangbaar pad wordt, zeg maar.
De bedoeling is dus dat ik het na veertig dagen de normaalste zaak van de wereld vind om tussen de middag een wandelingetje te maken, ook op volle thuiswerkdagen of als ik een training heb. Niet maar doorjakkeren, maar even opfrissen door naar buiten te gaan.
Nu zit de uitdaging van zo'n experiment vaak in het volhouden. Voordat je het weet neemt de waan van de dag het weer over en 'vergeet' je wat je je voorgenomen had. De bedoeling is dat het blogje me bij de les houdt; de wetenschap dat er mensen meelezen, want ik heb een hekel aan gezichtsverlies en zo zou ik het toch labelen als ik ermee stop. Nu moet ik zeggen, af en toe verveelt het me al; wéér lopen, wéér een stukje schrijven of een foto plaatsen. Maar ik ben vastbesloten om ook die saaiheids-dip, die wel vaker zorgt dat ik dingen niet afmaak, deze keer gewoon te nemen. Leuk of niet leuk. Juist door het écht 40 dagen vol te houden kan ik zien wat het oplevert (of het echt beklijft) en merk ik hoe moeilijk het kan zijn om echt iets te veranderen in wat zo gewoon is.
Overigens hou ik sowieso van zelfgekozen experimenten. Niet altijd veertig dagen, een maand is soms handzamer. Het is leuk, leerzaam en geeft altijd weer stof tot nadenken. Binnenkort zal ik er nog een beschrijven.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten