Roeien in Utrecht

Roeien. Tot een paar jaar geleden was het een sport die zich volledig aan mijn oog onttrok, maar inmiddels heb ik een gezin waar iedereen roeit of roeide. Zelfs ik heb me er afgelopen zomer aan gewaagd toen het gebied waar we waren neergestreken veel te stijl was om te fietsen. Het bleek dat je er wel een roeiboot kon huren, dus dat hebben we een paar maal gedaan. Lesje gevolgd en na een paar dagen maakte ik de eerste lange tocht op de Loire. Superleuk en zeer vermoeiend.


Dit weekend waren we bij Orca, de studentenroeivereniging aan Het Merwedekanaal in Utrecht. In het zuiden van Utrecht aan de Verlengde Hoogravenseweg vind je drie roeiverenigingen naast elkaar. Viking, een burgervereniging, Orca en Triton voor de studenten. Het was een komen en gaan van boten op deze druilerige zaterdag, waar bij Viking flink werd geroeid en bij Orca de eerste wedstrijden voor de eerstejaars werden gehouden. Alles voer langs, door en tegen elkaar in, met verschillende snelheden, maar zonder ongelukken en ruzie.


In zo'n stad met water kun je flink roeien. Niet alleen langs het Merwedekanaal maar ook in de binnenstad door de grachten en zelfs helemaal door tot aan Rijnauwen in het oosten. Ik ga dat vast ook nog wel doen (na mijn pensioen bijvoorbeeld, bij Viking roeien ze tot op zeer hoge leeftijd), maar voorlopig volsta ik met langs de kant luid te juichen als mijn zoon zijn eerste wedstrijd wint.

Het muzieklokaal bij de Weerdsluis

Aan de Bemuurde Weerd, schuin tegenover de Weerdsluis bevindt zich het muzieklokaal. We kwamen er terecht voor een weekend-ontbijt. Het is echt een lokaal, een gezellige plek waar gepraat en gewerkt wordt, foto's uitgewisseld en de krant gelezen. En er wordt de hele dag door klassieke muziek gedraaid. Via een prachtige installatie wordt de muziek zo gespeeld dat je er goed naar kunt luisteren én ook een gesprek kunt voeren. Niet te hard en niet te zacht, zeg maar. In de uitleg bij de menukaart lees ik dat hier echt over is nagedacht. En wil je alleen maar muziek luisteren dan kun je dat ook doen via de beschikbare koptelefoons. Aan de muur kun je zien wat er op dat moment gedraaid wordt en wat je ook nog kunt verwachten.

Maar de muziek is niet alleen wat deze plek aantrekkelijk maakt. Op deze nazomerse zaterdagmorgen was dat ook de sluis. Op de kade voor het terras liggen de boten te wachten tot ze de Weerdsluis in kunnen. En als het zover is worden de sluisdeuren door twee sterke jongemannen handmatig opengedraaid. Ik ben deze ochtend niet de enige die geniet van het spektakel. Een vader met twee kinderen, een oma met haar kleinzoon, een stel studenten; er zijn veel mensen die even stilstaan of blijven kijken. Vanaf de loopbrug over de sluis zie je het kolkende water dat overloopt.

Op internet lees ik dat de sluis de Rijn met de Vecht verbindt. Sterker nog, dat de Vecht hier eindigt in deze sluis (en ook dat ie begint met een sluis, namelijk de Zeesluis in Muiden). De sluis dateert van 1613 en op de eerste steen is nog te lezen dat de huidige sluis van 1822 is. "Met de sluis wordt het waterpeil in de boezem van Wijk bij Duurstede, de Kromme Rijn, tot en met de grachten van Utrecht beheerst." (www.usine-utrecht.nl).

Een prachtig stukje oer-Hollands watermanagement, midden in de stad. De moeite waard om even bij stil te staan of er met een koffie en een muziekje bij te gaan zitten.

Back in town!

Na een paar weken langs La Loire te hebben gezworven zijn we weer back in town! Utrecht dus. Overigens moet ik na alle reacties op mijn vorige blog iets rechtzetten; ik ben zelf niet naar Utrecht verhuisd, maar mijn lief wel. Dat betekent dat ik toch al gauw ieder weekend in Utrecht op stap ben. Reden om er een project van te maken om de stad te leren kennen. Ik ben immers min of meer 'een Amsterdams meisje', daar woonde ik lang en ken ik de weg. Maar in Utrecht met onbekende namen als 'Oog in Al', 'Ondiep' en 'Lunetten' heb ik af en toe geen idee. Soms zie ik opeens plekken waar ik eerder ben geweest (de Anthoniedijk waar een vriendin woonde, de Van der Hoevenkliniek waar ik in het verleden een grote opdracht deed) en denk dan, oh is dat hier! Langzamerhand begin ik er wat verbanden in te zien. Overigens ga ik graag gebruik maken van jullie aanbiedingen om mij wegwijs te maken in de stad. Altijd leuk!


Enfin, op het eerste weekend thuis gingen we eten bij Luden aan het Janskerkhof. Voor mijn gezelschap een trip down memory lane, voor mij een ontdekking. Als ik goed geluisterd heb is het van een chique restaurant verworden tot een prettige brasserie. En zo heb ik het ook ervaren; lekker eten, energiek en vriendelijk personeel en een mooie entourage. Op de website lees ik dat de brasserie is gevestigd in de voormalige eetzalen van Hotel Pays Bas. En dat er ook nog een restaurant is, maar die heb ik gemist. Evenals de binnentuin. Meer dan genoeg reden om er nog een keer terug te keren.

1. Begin van een project

Het is vrijdagavond als we vanuit de onlangs betrokken woning voor het eerst naar Utrecht fietsen. Een prachtig tochtje van 11 minuten langs de Vecht. Ik ben de laatste jaren regelmatig in Utrecht geweest, maar ken de stad toch nog nauwelijks. Dus al fietsend ontspint zich in mijn hoofd het plan om een project te starten onder de titel 'Utrecht leren kennen in 52 weken'. Dat stimuleert me om op onderzoek te gaan. Geeft me een reden om weer regelmatig stukjes te schrijven. En ik krijg er goede zin van. Dat is misschien wel de belangrijkste reden.

Onmiddellijk steken natuurlijk de zorgen de kop op; wat als ik het niet volhoudt? Of het niet interessant is? Of teveel werk? Ik laat het maar even voor wat het is. Immers; wie niet waagt, die niet wint.

Dus...

Deze eerste avond eten we langs de gracht bij een van de werfkelders die inmiddels omgebouwd is tot restaurant. We zoeken een plekje vlakbij het water. Het is druk. Om ons heen overal restaurants, op het water heel veel bootjes en op de brug wandelaars en fietsers. Een heerlijke zomeravond. Veel vrijgezellenfeestjes komen langsvaren. Het ziet er vaak uit als iets wat op papier heel leuk is (Jaah, een boottochtje door de binnenstad van Utrecht..), maar in praktijk eigenlijk nogal saai. De bootje-vrienden-wijn-sloepen zien er gezelliger uit.


Wij eten Italiaans. Moeten lang wachten, worden vergeten, (druk, druk) en eten gezellig, maar nogal duur voor de kwaliteit die geboden wordt. Een toeristenprijs. Zo voelt het ook, toerist in eigen stad. Heerlijk! We fietsen terug langs het zandpad, waar alle voormalige prostitutie-boten dichtgetimmerd zijn met platen waarop staat "abusievelijk gesloten". Aan het einde kondigt een billboard al het vernieuwde zandpad aan. Stad in verandering.

2. Nogmaals de Vecht

Vrijdagavond. Wederom mooi weer. We fietsen richting Maarssen. Het plan is om bij Belle in Zuilen een drankje te nemen voordat we gaan eten. Maar dat blijkt zo dichtbij dat we doorfietsen naar de hoek in Maarssen. Prachtige huizen langs de Vecht, bootjes en fietsen. Hier gaan we vast vaak komen. Onderweg zien we kinderen die een duik nemen. Vakantieleven.

We fietsen terug om te gaan eten bij The Colour Kitchen in Zuilen. Een beetje argeloos komen we er aan. Geen idee wat het behelst. Dit lijkt geen gewoon restaurant. We worden hartelijk welkom geheten. Op het terras is het druk en gezellig. Families, kinderen, stelletjes en collega's, iedereen is van harte welkom. De kinderen banjeren over het terras en spelen op het naastgelegen grasveld, terwijl hun ouders en grootouders ontspannen aan het weekend beginnen. Wij eten heerlijk en gezond en krijgen goed advies over de wijn.


In dit bedrijf worden mensen met afstand tot de arbeidsmarkt begeleid en opgeleid in het horecavak. Alles ademt zorg, plezier en professionaliteit. Degene die ons bedient blijkt deze avond examen te doen. Later vertelt hij ons dat het ook meteen zijn laatste avond is. Hij heeft inmiddels een baan gevonden in een ander restaurant. Dat ie gaat slagen is evident. Wij hebben een top-avond en dat is mede dankzij de manier waarop hij ons bedient.

Hier gaan we vaker komen. Dat is een ding dat zeker is.


http://zuilen.thecolourkitchen.com

Een goed gesprek

Het zat al een tijdje in de planning; een avondje coach-gourmet met vrienden en (on)bekenden. Deze week kwam het er eindelijk van. Aanleiding was het Coach Gourmet, een concept dat (mede) werd ontwikkeld door vriendin en collega Nienke Binkhorst. We hadden er al veel over gehoord, maar konden nog moeilijk grip krijgen op wat het nou precies behelste. Iets met gourmetten en een goed gesprek. Maar hoe dan precies?

We begonnen met een korte kennismaking met elkaar en het programma van de avond. Er waren een aantal (heerlijke) recepten gereserveerd voor ons. Ieder koos er één om voor te bereiden. Terwijl zij daarmee aan de slag was, ontspon zich tussen de anderen een gesprek over de vraag die op het kaartje stond. We wisselden uit over de maskers die we opzetten als het spannend wordt. Maar ook over de kwaliteiten die we uit het Oosten zouden willen importeren (uiteraard bij een Viatnamees gerechtje). Of over wie we vol lof zijn (bij een gerecht vol ....?). Het werd een genoeglijk avondje met lekker eten en een boeiende uitwisseling.

Alleen al voor de recepten heb ik een setje kaarten gekocht. Wat een heerlijke gerechten. En wat een leuk concept voor avondjes met een intervisiegroep, met vrienden of gewoon met de familie thuis. Want ook voor de kinderen is er een setje met kaarten, met kindergerechtjes en bijbehorende vragen. En ik bedacht dat ik de gerechtjes natuurlijk ook gewoon kan koken, met de vraag om over te mijmeren terwijl ik het eten bereid.

Een schat aan liefde in je relatie

Ik heb een heel mooi boek gelezen. Over de liefde. En het is geen roman.

Mijn zusje gaf het aan mij met de woorden: “als deze dame net zo schrijft als ze spreekt, dan is dit wel wat voor jou.” Ze was naar de lezing in Utrecht geweest. Inmiddels denk ik dat Marthe van der Noorda inderdaad net zo schrijft als ze spreekt, want het leest heel lekker weg. Op de achterflap staat dat ze schrijft “over de schoonheid en mystiek van de liefdesrelatie, over hoezeer de liefde je leven glans kan geven en doen schitteren.” Ze put daarvoor uit haar eigen relatie die al meer dan 25 jaar duurt, uit de gesprekken met haar cliënten en uit de interviews die ze heeft gehad met een aantal stellen.

Met aanstekelijk enthousiasme neemt ze je mee in wat zij noemt de drie pijlers van een goede liefdesrelatie:

• 1.       De vonk
• 2.       De leerweg
• 3.       Het mysterie

Over elk van deze elementen gaat een deel van het boek. De vonk gaat erover dat de essentie van jouw relatie met deze persoon terug te vinden is in de eerste ontmoeting. De leerweg bezingt de mogelijkheden voor groei en ontwikkeling die in iedere liefdesrelatie besloten zitten, mits je bereid bent het aan te gaan met jezelf. En deel drie gaat over het ongrijpbare, over ons vermogen ons over te geven aan de ander en de schoonheid en verdieping die daarin besloten ligt. Verfrissend vind ik dat het boek niet inzoomt op problemen en obstakels, maar dat ze werkelijk de schoonheid en de kracht van liefde in een mensenleven verwoordt. En dat doet ze in woord en beeld. De citaten uit de interviews komen soms terug op prachtige zwart-wit foto’s die zijn gemaakt door Erna Kuik. In het hele boek zijn die citaten te vinden die steeds iets verwoorden van wat de liefde voor die betreffende persoon betekent of mogelijk maakt. Prachtige zinnen van mannen en vrouwen over hun zoektocht, over de schoonheid, over de kracht en vooral over het geschenk dat deze ene relatie in hun leven betekent.

"Vanaf het eerste moment met haar dacht ik, ik moet bij jou zijn"

Voor mij is dit boek een aanreiking om terug te blikken op mijn eigen relatie die 4,5 jaar geleden eindigde met de dood van Wim. Maar ook een uitnodiging. Ik krijg er weer goede zin van. En dat is ook wat waard. Ik denk werkelijk dat heel veel mensen om mij heen dit boek zouden willen lezen. Omdat het uitnodigt om oog te hebben voor de schittering die de liefde in je leven brengt. Om daar moeite voor te doen. Steeds maar weer. Niet vanwege de moraal, maar omdat het het waard is.

Dus koop dat boek, of geef het aan je geliefde. Ik denk niet dat je er spijt van krijgt.