Wandeling 40

Vanmorgen ben ik mijn dag begonnen met een fietstochtje en een wandeling. Ik begin vanmiddag met een nieuwe groep en bedacht me dat naar buiten gaan en mijn stilte opzoeken misschien wel een betere voorbereiding is dan thuis blijven werken. Ik ben naar de begraafplaats gegaan, naar het graf van mijn man. Voor mij is het fijn om daar te zijn, ik word er rustig van. Gewoon even wat bladeren rapen en een rondje lopen. Het is niet eens dat ik dan herinneringen denk, maar ik voel ze wel. Een prettig soort mijmeren, soms verdrietig, maar lang niet altijd. Vanmorgen was het er koud en nat. En er waren veel nieuwe mensen begraven, dat roept wel verdriet op. Stil word ik er van.
Het is ook meteen de laatste dag van mijn 40-dagen experiment. Ik houd ermee op. Niet met lopen, maar wel met het bloggen over mijn dagelijkse wandeling. Het is nu nog te vroeg om te zeggen of het echt een nieuwe groef in mijn hersens is geworden. Daar zal ik over een paar weken nog een keer op terugkomen. En ondertussen ga ik me beraden op een nieuw project voor de blog. Wordt vervolgd.